Redaktor Ziembiński niesłusznie skazany za znieważenie

Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu orzekł, że Maciej Ziembiński, redaktor naczelny nieistniejącego już radomszczańskiego tygodnika „Komu i Czemu” został niesłusznie skazany za znieważenie starosty i jego pracowników. Sąd w Piotrkowie w obydwu instancjach skazał go za to na 10 tys. zł grzywny.

Był 2004 r., kiedy w felietonie „Łajno elegancko opakowane” redaktor Ziembiński skrytykował pomysł radomszcza-ńskiego starostwa o zachęcaniu rolników do zakładania przepiórczych ferm. Użył epitetów: palant, pozer, przygłupawy urzędnik, nierozgarnięty szef i populista. Ne użył nazwisk, ale ówczesny starosta i dwóch urzędników poczuli się urażeni i wystąpili z prywatnym aktem oskarżenia żądając publicznych przeprosin.

W sądzie w Piotrkowie, w obydwu instancjach Ziembiński przegrał. Sąd rejonowy stwierdził, że dopuścił się znieważenia przedstawicieli władzy za pomocą środków masowego komunikowania i skazał go na grzywnę w wysokości 10 tysięcy złotych oraz obowiązek pokrycia kosztów procesu. W 2006 r. Sąd Okręgowy wPiotrkowie utrzymał ten wyrok w mocy.

Redaktor radomszczańskiego tygodnika nie zgodził się z tym wyrokiem, bronił prawa do krytyki i zdecydował się skierować sprawę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu. Sądom zarzucił naruszenie prawa do wolności słowa.

Trybunał uznał zarzut za zasadny. Zauważył sarkazm i ironię w felietonie Ziembińskiego mieszczące się w granicach dopuszczalnej prowokacji czy wyolbrzymienia. Sędziowie Trybunału wskazali, że politycy zajmujący urząd z wyboru muszą liczyć się z szeroką krytyką.

Trybunał podniósł przy tym, że sięgnięcie w tego typu sprawach po sankcje karne nie stanowi samo w sobie naruszenia, ale charakter i surowość nałożonych kar nie może zniechęcać prasy lub innych osób zaangażowanych w debatę publiczną do zabierania głosu w dyskusji. Podkreślił jednocześnie, że granice dopuszczalnej krytyki w odniesieniu do osób pełniących funkcje publiczne są przesunięte, czego sądy krajowe nie wzięły pod uwagę przy wydawaniu rozstrzygnięcia.

W konsekwencji Trybunał stwierdził, że ingerencja w swobodę wypowiedzi skarżącego była nieproporcjonalna oraz nie była konieczna w społeczeństwie demokratycznym. Tytułem odszkodowania przyznał mu 3.385 euro natomiast tytułem słusznego zadośćuczynienia tysiąc euro.

Niestety, Maciej Ziembiński nie doczekał tego orzeczenia. Zmarł 2 lata temu. W kontakcie z prawnikami, którzy reprezentowali go jest jego syn.

Niektórzy sędziowie z Piotrkowa stwierdzają, że polskie społeczeństwo w ogóle jest bardziej konserwatywne od zachodnich sąsiadów, a sprawa Ziembińskiego może być dobrym tematem dyskusji dla mediów i prawników o granice dopuszczalnej krytyki.

Monika Bednarczyk-Bojdo, była współpracownica Macieja Ziembińskiego, przyznaje, że był on uważany za kontrowersyjnego dziennikarza.
- Ziembiński był bezpośrednim, prostolinijnym człowiekiem. Pisał to, co myślał. Jeżeli uważał, że ktoś jest debilem, to to napisał – przyznaje. - Uważał, że ma prawo przedstawiać swój punkt widzenia i nazywać rzeczy po imieniu.
Pozew nie zdziwił autora tekstu, bo za swoje ostre wypowiedzi na łamach gazety nieraz stawał przed sądem. Sądził się np. z dyrektorem szpitala, a w swoich publikacjach nie oszczędzał także władz miasta, sądów i policjantów. – W tym okresie miał sporo sądowych spraw, a pozew starosty uznał za formę odwetu za artykuł – mówi dziennikarka.
Wspomina, że Ziembiński bronił szeroko pojętej wolności słowa. Gdy słyszał o cenzurze, dostawał „białej gorączki”. Wreszcie w latach 2009-2010 sprzedał tytuł „Komu i Czemu”. Jak sądzi jego współpracownica, powodem były kolejne procesy oraz pogarszający się stan zdrowia.
Małgorzata Kulka