Felieton Pawła Lareckiego: Jak nie zwariować z wygraną ponad 193 mln

Ale całkiem serio mówiąc, ową wygraną, po oddaniu haraczu fiskusowi, przeznaczam na szczytne cele.

I tak, do kasy UM wpłacam sumę równą kredytowi na budowę mediateki, by ten garb nie ciągnął się za magistratem przez pokolenia, pod warunkiem wszakże, że na mosiężnej tabliczce wygrawerujecie ku potomności napis, iż to ja jestem fundatorem tego obiektu użyteczności publicznej.

Samą kulturą mieszkańcy się nie najedzą, dlatego sfinansuję budowę Minidoliny Krzemowej, gdzie przy technologiach 10G pracę znajdzie ca 3 tysiące osób. Warunek: w logo firmy trzeba wpleść litery P i L. Znaczącą transzę pieniędzy daruję na generalną modernizację wszystkich ulic, włącznie z wiaduktem zastępującym dożynkową kładkę-horror nad torami.

Drobiazgiem, uważam, będzie przemianowanie z tej okazji pryncypalnej ulicy Słowackiego na Lareckiego. Wyasygnuję stosowną sumę na budowę dworca PKS z prawdziwego zdarzenia, która wystarczy też na remont sypiącego się (już!) dworca PKP. Bezdyskusyjne jest także sfinansowanie z mojej kieszeni tunelu od peronów do miasta, żeby pasażerów zwolnić z uprawiania tam rosyjskiej ruletki.

Coś za coś, zatem na ul. POW widzę swoje skromne popiersie z marmuru. Myśląc przyszłościowo, nie pożałuję gotówki na zbudowanie od podstaw ciepłowni miejskiej w najnowocześniej technologii. Miliony przekażę na wyeliminowanie smogu, a o opalaniu węglem szybko zapomnimy.

Potężny grosz rzucę na przywrócenie świetności obecnej stercie gruzu, by powróciła w swe miejsce kultowa „Europa” z legendarnym dancingiem i barszczykiem z kulebiakiem. Czymś oczywistym w tej sytuacji jest ustawienie na pl. Kościuszki, np. na wprost św. Antoniego, mojego pomnika odlanego w brązie, na granitowym cokole, ze skromnym posągiem w skali 3:1. Lubię spełniać marzenia, zatem bez oporów przeznaczę niebagatelną kwotę na zrealizowanie przy Bugaju parku rozrywki, takiego jak Disney World na Florydzie, co zrozumiałe, nie aż tak ogromnego.