Honorowi Obywatele Miasta Piotrkowa. Kim są? Poznaj wszystkie wyróżnione osoby ZDJĘCIA
Honorowi Obywatele Miasta Piotrkowa
Halina Kępińska-Bazylewicz ps. "Kora" we wrześniu 1939 r. była harcerką działającą w Lidze Obrony Przeciwlotniczej w Skierniewicach. W połowie miesiąca zgłosiła się jako ochotniczka do pracy przy polskich jeńcach w szpitalu jenieckim w Skierniewicach. Na początku 1940 roku, w obawie przed aresztowaniem, rodzina przeniosła się do Piotrkowa. Tutaj Halina uczęszczała na tajne komplety, gdzie nawiązała kontakty z patriotyczną młodzieżą. W lutym 1941 została zaprzysiężona w Związku Walki Zbrojnej i przybrała pseudonim „Kora”. Początkowo zajmowała się kolportażem podziemnej prasy i nasłuchem radiowym. W lutym 1943 r. dostała przydział do Komendy Dywersji jako łączniczka. Od tego czasu przewoziła do oddziałów partyzanckich rozkazy, broń, prasę konspiracyjną oraz pilotowała ochotników na partyzantów. Udając folksdojczkę w lutym 1944 r. przeprowadziła brawurowe, samodzielne rozpoznanie strażnicy SS w Bujnach k. Piotrkowa. Dzięki temu kilka dni później połączone oddziały partyzanckie „Burza” i „Grom” przeprowadziły udana akcję zdobycia dużej ilości broni i wyposażenia wojskowego. Oprócz częstych wyjazdów do wszystkich oddziałów partyzanckich AK w regionie piotrkowskim, Halina Kępińska pełniła funkcje sanitariuszki. Dzięki jej poświęceniu i odwadze uratowany został m. in. pchor. „Sam” Ryszard Ziółkowski, który ciężko ranny, w stanie agonalnym dowieziony został przez nią do szpitala w Piotrkowie. W maju 1944 aresztowana została przez gestapo i przewieziona do więzienia w Radomiu. Mimo tortur nie poddała się, nikogo nie wydała. W końcu lipca została wykupiona z rąk gestapo. Na ochotnika przydzielona została do 25 pp AK. Została sanitariuszką i łączniczką w kompanii por. „Bończy” Kazimierza Załęskiego, gdzie już żołnierzem był jej brat pchor. „Kurzawa”. W lipcu 1944 r. odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, a w listopadzie Krzyżem Walecznych. W Armii Krajowej była do stycznia 1945 roku. Już w lutym 1945 r. została po raz pierwszy aresztowana przez UB. Jesienią 1945 r. rozpoczęła studia medyczne w Łodzi. Tutaj odnaleźli ją funkcjonariusze UB. Dostała nakaz regularnego meldowania się. W 1958 wraz z mężem lekarzem przeniosła się do Piotrkowa i wkrótce odnowiła kontakty z przyjaciółmi z Armii Krajowej. Aktywnie uczestniczyła w działalności środowiska byłych żołnierzy 25 pp AK. Wybrana została przewodniczącą Komisji Historycznej i z całą energią zabrała się do zbierania informacji i wspomnień o Armii Krajowej oraz do popularyzowania wiedzy patriotycznej w szkołach. W latach 60-tych brała udział w sympozjach naukowych w Łodzi, Krakowie i Warszawie poświęconych walkom Armii Krajowej. Na przełomie lat 60-tych i 70-tych współpracowała z „Przeglądem Lekarskim”, gdzie publikowała artykuły nt. konspiracyjnej służby zdrowia AK w regionie piotrkowskim oraz Polskiego Czerwonego Krzyża. W dwóch edycjach ogólnopolskiego konkursu pod hasłem „Lekarze na frontach II wojny światowej” ogłoszonego przez czasopismo „Służba Zdrowia”, zdobyła I i II nagrodę. W 1981 r. była współzałożycielem Komitetu Organizacyjnego NSZZ „Solidarność” na terenie Szpitala Wojewódzkiego w Piotrkowie. Jako przewodnicząca Komisji Historycznej doprowadziła do wydawania „Zeszytów Historycznych Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Piotrkowie Trybunalskim”.
