Felieton Pawła Lareckiego: Punkt widzenia zależy od...

Moje największe negatywne zaskoczenia z Toronto? Potworny, tętniący nieustannie hałas na ulicach, nieporównywalny z tym, spotykanym w europejskich metropoliach. Co go tworzy? Autobusy, tramwaje, samochody osobowe, dostawcze, taksówki, ciężarówki, odgłosy licznych remontów i budów, dudnienie z metra, wydobywające się spod krat w chodnikach, słyszalna co krok inna muzyka, pracujące agregatory obowiązkowej wszędzie klimatyzacji, tłumy przechodniów.

Następnie - niewidywany nigdzie w Polsce brud na mniej prestiżowych ulicach, w tym na najdłuższej ulicy świata i zatłoczonej do granic możliwości - Yonge Street liczącej 1896 km długości i łączącej dwa jeziora - Ontario oraz Simcoe. Na tej ulicy można kupić wszystko, zjeść co dusza zapragnie, zobaczyć ludzi wszelkich ras i kolorów skóry, mówiących wszystkimi językami, dialektami, narzeczami, slangami i dziwacznie nieraz wyglądających oraz ubranych najprzeróżniej.

Nie dziwi tu nic. Niestety, na tejże ulicy budzi odrazę wżarty od lat brud, walają się śmieci, zewsząd śmierdzi. Prawdziwym zaś szokiem jest liczba bezdomnych, żyjących wprost na trotuarze: samotnie, w grupie, całymi rodzinami z dziećmi; widziałem też wieczorem parę obdartusów kopulującą na starych kołdrach.

Z rzadka ktoś jakiegoś drobniaka do pudełka wrzuci. Nikt tutaj nie przejmuje się ich losem, są elementem krajobrazu miasta i każdy mija takiego albo go obchodzi, nie zwracając w ogóle uwagi. Podobno wybrali oni takie życie. Ale na pierwszy rzut oka widać, iż w przytłaczającej większości są to ludzie chorzy psychicznie, którym - według europejskiej wrażliwości społecznej - potrzebna jest po prostu pomoc.

I to też jest część "Kanady miodem i mlekiem płynącej..." - jednego z najbogatszych krajów świata, gdzie nawet nieznajomy pozdrawia cię szybko zdawkowym i jedynie grzecznościowym "How are you?" A ty możesz najwyżej odpowiedzieć "I’m fine, thanks, and how are you?" I nawet nie próbuj takiemu zaczynać opowiadać, gdzie cię strzyka, że na życie nie starcza albo że syn wagaruje, bo nieznajomy ucieknie szybko na drugą stronę ulicy!

Zatem, kochajmy Piotrków!