Rozmowa 7 Dni Piotrków. Uratował 4-letniego chłopca w Moszczenicy

Jak pan dziś wspomina to, co się stało rankiem 7 stycznia?
Po tych 2 tygodniach już na spokojnie do tego podchodzę.

Jak pan się znalazł na miejscu?
Szedłem do sklepu po zakupy, gdy zauważyłem dym wydobywający się spod dachu. Wkoło biegali ludzie. Doszedłem bliżej. Siostra ofiary zapłakana krzyczała, że na górze zostało dziecko. Zanim się zjawiłem, dwóch chłopaków próbowało je odnaleźć, ale nie udało im się z powodu silnego zadymienia. Wrócili, ale też się bardzo przysłużyli.

Nie zniechęciło to pana?
Nie, skoczyłem do przedsionka, do kuchni, później do pokoju, ale było ciemno i panowało duże zadymienie. Wyszedłem i poprosiłem chłopaków o lampkę. Poleciałem z powrotem w ten dym. Nie było nic ani widać, ani słychać. Przykucnąłem, żeby złapać powietrza i nasłuchiwać. Wtedy usłyszałem szloch. Zobaczyłem nóżki. Chłopczyk leżał między ścianą a wersalką, na brzuchu, twarzą do podłogi. To uratowało mu życie, bo nisko jest najwięcej powietrza. Wisiała nad nim płyta kartonowo-gipsowa, która spadła z sufitu. Miał poparzoną buźkę i nóżki. Podałem malca chłopakom...

Dla pana była to pierwsza taka sytuacja?
Pierwsza, w której mogłem pomóc w takich okolicznościach, ale z pożarami miałem już doczynienia. Jestem członkiem OSP, a dawniej pracowałem w straży zakładowej w zakładach przemysłu bawełnianego.

Oswoił się pan więc z pożarami?
Zdarzało się, że kilka razy w tygodniu coś się działo, ale to nie były sytuacje, w których musiałbym kogoś ratować.

Czym się pan na co dzień zajmuje?
Pracuję przy uboju w zakładach mięsnych w Rakowie.

Jest pan rzeźnikiem?
Jestem, bardziej z konieczności, bo z zawodu jestem operatorem maszyn włókienniczych.

ZOBACZ TAKŻE: Wybuch gazu w Moszczenicy, 7 stycznia 2015. ZDJĘCIA