Bez ściemniania. Złota statuetka w dobre ręce

Jeden z lepszych wyborów ostatnich lat, myślę. Wręczenie piotrkowskiego na poły Nobla, na poły Oscara - statuetki pożądanej przez wielu, choć nikt do tego się nie przyzna, Waldemar Domarańczyk - prezes Towarzystwa Przyjaciół Piotrkowa Trybunalskiego - zapowiada na wrzesień.

Laureata 41. edycji tego honorowego wyróżnienia scharakteryzuję krótko: urodzony społecznik, z ogromnym doświadczeniem, które już trzecią dekadę z powodzeniem wykorzystuje m. in. w pracach Związku Miast Polskich.

Mając żyłkę publicystyczną, pisze teksty do branżowych pism wodno-kanalizacyjnych. Jego 6-letnia prezydentura u zarania nowej, polskiej państwowości po przemianach 1989 roku na tyle pozytywnie jest pamiętana, że w 2014 roku zwyciężył on głosami piotrkowskich czytelników w plebiscycie DŁ na najlepszego prezydenta minionego 25-lecia demokracji. Warto przypomnieć, iż niespełna 35-letniego Rżanka nie wybraliśmy w powszechnym głosowania, lecz uczyniła to 40-sobowa wówczas rada miasta. Nie mając wszakże szerokiego, społecznego mandatu, całkiem sprawnie radził sobie w dobie raczkującej dopiero samorządności, którą trzeba było metodą prób i błędów tworzyć, kiedy stare ścierało się z nowym, ale tamte pionierskie początki wspominam jako pełne pasji i wiary w to, co się robi.

Dziś jest z tym jeżeli nie gorzej, to na pewno inaczej. W magistracie była wtedy atmosfera tworzenia, dzisiaj raczej zastój administrowania. Jako dziennikarz lokalnej redakcji tej gazety, miałem z prezydentem kilka ścięć, bo każdy chciał dobrze, ale może innymi metodami, lecz dziś już o nich nie pamiętamy.

U obecnego prezesa Piotrkowskich Wodociągów i Kanalizacji, który po drodze był też m. in. przewodniczącym rady miasta i… bankierem (tak, tak!), cenię jeszcze to, że umie słuchać ludzi, ma dystans i poczucie humoru.

Na środowej sesji radni zdecydowali o przygarnięciu siedmiu rodzin repatriantów z Kazachstanu. A pierwszych witał u nas w 1995 roku (rodzinę Miskiewiczów) nasz laureat właśnie!