Jak powstawała kolej w Gorzkowicach?

Pierwszy projekt budowy linii Kolejowej Warszawsko-Wiedeńskiej zakładał trasę nie przez Piotrków i Gorzkowice, lecz przez Tuszyn, Rogów, Grocholice, Kamieńsk, Przyrów i dalej na południe (wg Stanisława Wysockiego), inny przez Tomaszów, Sulejów i Przedbórz (wg Urbańskiego). Ostatecznie zdecydowano się na budowę kolei żelaznej przez Grodzisk, Skierniewice, Tomaszów, Piotrków, Gorzkowice, Radomsko, Częstochowę, Żarki, Dąbrowę aż do przygranicznej miejscowości Niwki.

Cezary Graczykowski w swojej książce "Moje Gorzkowice" pisze: "Ówczesny wiceprezes Banku Polskiego Henryk Łubieński, główny sponsor projektowanej kolei, zakładał, by siłą pociągową były (sic) konie a nie lokomotiva, wszak owsa w kraju mamy pod dostatkiem. (...) Mieszkańcy pobliskich wiosek z zaciekawieniem wyczekiwali pierwszych "parowych powozów", jakie miały tędy przejechać. Wrażenia obserwatorów tego faktu były zapewne podobne do tych, jakie zapisał Zygmunt Krasiński: Czekałem do 9 wieczór na parowe powozy. Wreszcie spod kolumn portyku ujrzałem wśród ciemności pędzącą maszynę - czarna, z dwoma purpurowymi latarniami - szatan z oczami dwoma krwią zaszłymi! Tak serce uderzyło jak dzwon w piersiach!".

Pierwszy skład pociągu dotarł do Piotrkowa 2 września 1846 roku. Pociągi składały się z wagonów klasy I, II, III i IV. Dwa pierwsze oparcia i siedzenia miały obite pluszem. Na początku ze względu na to, że był tylko jeden tor, konieczne były tzw. mijanki (m.in. w Gorzkowicach). Rogatki w nocy oświetlone były lampami naftowymi stojącymi na drewnianych, dwumetrowych słupach. Na większych stacjach ustawione były studnie, w których znajdowała się woda potrzebna do parowozów.